Είμαστε πια διασυνδεδεμένοι...

Ζωή, σύμφωνα με τη βιολογική σημασία, είναι η συνεχής εξέλιξη της οποίας τα έμβια όντα αποτελούν μέρος. Συχνά, η κινητικότητα προσδιορίζει το τι είναι ζωντανό.(Wikipedia). 

Στο άρθρο, «Οι ανύπαρκτεςδιαφορές μεταξύ «διαδικτυακής» και «πραγματικής» ζωής»,  η «πραγματική» και η «ψηφιακή» ζωή στον 21^ο αιώνα θεωρούνται αναπόσπαστες και αλληλοεπηρεαζόμενες. Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, η προώθηση οικονομικών και πνευματικών προϊόντων, η πολιτική πράξη, η παραγωγή και η διάχυση κάθε είδους ιδεών ή ακόμη και ιδεοληψιών , η κοινωνική δραστηριότητα ,πραγματοποιούνται μέσα από το διαδίκτυο. Ακόμη, η νομιμοποίηση της ψηφιακής παρακολούθησης των πολιτών αποτελεί πλέον δεδομένη κατάσταση με ελάχιστες δικλίδες ασφαλείας για τους χρήστες.

Διαβάζοντας τα παραπάνω ίσως τρομάξουμε και νιώσουμε ευάλωτοι στον κίνδυνο της παραβίασης της ιδιωτικής ζωής, της υποκλοπής προσωπικών δεδομένων και του κυβερνοεκφοβισμού. Από την άλλη, ίσως αισθανθούμε αναλφάβητοι έξω από την ψηφιακή ζωή, αφού όλες οι εκφάνσεις της πραγματικής ζωής είναι συνυφασμένες με το διαδίκτυο. Οι οικονομικές συναλλαγές, οι κοινωνικές σχέσεις, οι επαγγελματικές επαφές, η εκπαίδευση, το εμπόριο δημιουργούνται, διατηρούνται, εξελίσσονται και διαμορφώνονται στον κυβερνοχώρο. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η παραβίαση της ιδιωτικότητας.

Αν σκεφτούμε όμως,  ο ίδιος κίνδυνος δεν υπήρχε από έναν κουτσομπόλη ταχυδρόμο, από έναν επίορκο τραπεζικό υπάλληλο, από μια αναξιόπιστη φίλη , από έναν κακό συνεργάτη ή από έναν λαϊκιστή πολιτικό ; . Θα ήταν, λοιπόν, μεγάλο λάθος να αρνηθούμε τη ζωή , πραγματική ή ψηφιακή, από φόβο.

Η γνώση πάντα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο. Όπως οφείλω να γνωρίζω πώς να επιλέγω φίλους, συνεργάτες, ηγέτες, έτσι πρέπει να μάθω πώς να χρησιμοποιώ το διαδίκτυο. Η έκθεση στα κακόβουλα σχόλια , στη χειραγώγηση, στους εκβιασμούς στον κυβερνοχώρο λαμβάνει απίστευτη διάσταση σε απειροελάχιστο χρόνο και δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι άμεσης αντιμετώπισης, παρά μόνο η γνώση.

Τη γνώση της χρήσης και προφύλαξης οφείλουν οι ενήλικοι να τη μεταδώσουν στα παιδιά. Πρέπει, όπως θα τους διδάξουν τους τρόπους για να προφυλάσσονται από τους «κακούς ξένους» στο δρόμο, να τους μάθουν και πώς να προστατεύονται από τους «κακούς φίλους» του Facebook. Η ευθύνη της πολιτείας, των εκπαιδευτικών και των γονιών είναι μεγάλη και σημαντική για την εξέλιξη της ζωής. Με την απαγόρευση τα αποτελέσματα είναι αντίθετα.

Καλό, λοιπόν θα είναι να μην ξορκίζουμε το διάβολο του internet με κατάρες, αλλά να αξιοποιήσουμε την αγγελική του μορφή με γνώση και μέτρο. Τα παιδιά και οι ενήλικοι μπορούν να διδαχθούν, να μάθουν, να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν, να μοιραστούν μέσω του διαδικτύου με αυστηρές προφυλάξεις . Ας διδάξουμε στα παιδιά πώς να διαχειρίζονται την ψηφιακή τους ζωή, να κρίνουν και να αξιολογούν. Κυρίως όμως ας γίνουμε παράδειγμα για τα παιδιά βιώνοντας την πραγματική ζωή, κοπιάζοντας για τη χαρά και την αποδοχή  όντας ενεργοί και αληθινοί και όχι παθητικοί θεατές μιας επίπεδης οθόνης, που θα οδηγήσει σε μια επίπεδη και πλασματική ζωή.

Άλλωστε η ζωή όλων μας είναι η εξέλιξη και ας μην ξεχνάμε πώς βιολογικά και ψηφιακά είμαστε πια…. διασυνδεδεμένοι.